Die treursipresse was so stil, so stil
en roerloos teen die winterhemel aan;
en óm ons was die kerkhof doods en kil
terwyl ons twee allenig nadergaan.
Die koue sonlig het met silwer glans
oor die ou klein, wit kissie heen geskyn,
voordat dit luidloos, sonder naam of krans,
die stil-swart, donker diepte in verdwyn.
Op haar versoek het ek gebid dat sy
- klein fluistering in die groot, stil winterdag -
van God vergiffenis en die krag sal kry
om op die ver herrysenis te wag.
No comments:
Post a Comment