Getsémané

Die dag was vlamwit toe ons naderstap.
Olywe, knoestig, grys van ouderdom.
Nou moet dit naby wees.

‘n Ou-ou kerkgebou,
die druifblou ruite
laat ‘n skynsel
fluistersag
soos maanlig deur.
So het die Paasmaan daardie nag geskyn.
‘n Oop plek in die vloer
en spierwit kalkgrond soos dit was
twee duisend jaar gelede.

Dis hier.

Op hierdie plek het Hy gekniel,
gebid,
sy sweet soos druppels bloed.
Ter wille van sy vriende
het die leed van alle eeue hier
soos waterstrome saamgevloei,
en in sy hart
daar het dit uitgemond
in een groot see van angs,
een see van helse pyn,
een see van droefheid tot die dood.

‘n Klipgooi daarvandaan:
sy vriende aan die slaap.

Pleroma

"Want in Hom woon al die volheid
van die Godheid liggaamlik"
- Kolossense 2 : 9

Noudat dit aand is, is dit stil.
Die ongetrooste suidewind
het êrens in ‘n dal gaan lê
en ingesluimer soos ‘n kind.

Toe Hy van God verlate was
in Golgota se duisternis,
het Hy dié angs ‘n troos laat word:
dat God alomteenwoordig is.

Nou is die vrede diep en vol,
die leed van jare weggesink
soos waterkuile in valleie
wanneer die aand daar rooi oor blink.